Wracając.

A może życie to są nieustanne powroty?

Wracanie ze snu, gdzie uciekam, nieustannie uciekam przed tymi strachalukami, które normalnie dyndają sobie w szafie, na wieszakach, fikają na belce, na której wiszą ciuchy, które przysposobione są do słońca i lekkich podmuchów wiatru, a nie do pizgawicy i zmarzniętych palców, lekko bordowych, na których ślizgają się pierścionki.

Wracanie ze sklepu.

“Idę po chleb”, mówię i to określenie najbardziej kocham, bo najbardziej ze wszystkich rzeczy na świecie, które można dostać do jedzenia, to ja lubię chleb.
Zazwyczaj idę w sobotę, do małej, ciasnej piekarni, gdzie z Mamą chodziłyśmy co roku mielić mak na makówki w grudniu.
Ma skrzypiące, stalowe drzwi, pomalowane na jasny seledyn, i najcieplejszy zapach na świecie, suchy i słodki, a zarazem wilgotny, jak wnętrze chleba.
Wracam powoli do domu jesienią, w siatce delikatnie obijają się bułki i chleb, ręce mam całe z mąki.

Wracanie z wakacji.

Zawsze mi się ten mój pokój, dzielony z bratem na pół, wydawał taki ogromny, czysty i nie-mój. Wracałam do siebie, zawsze inna, i tylko te rzeczy pozostawały takie same, nie czuły mojego żalu, że znowu do nich wracam, że kończą się wakacje, że trzeba do szkoły.

Delikatnie dotykam palcami ściany, to mój dom?

Wracanie do siebie.

Zrzucam z barków dzień, cudze słowa, płuczę usta z nieważnych rozmów, obmywam oczy z pośpiesznych i nic nieznaczących spojrzeń, przykładam ręce do uszu, zasłaniam je delikatnie, żeby już odgrodzić je od pierdolenia, czuję, jakie są ciężkie i pełne pretensji do mnie, bo Ola, na chuj wychodziłaś i słuchałaś tych pacanów?

Wracanie do Ciebie.

Każdego dnia, każdej godziny, wracam do Ciebie myślami, najczulsze to są momenty w tym życiowym powracaniu, najcichsze, najbardziej wyczekane, momenty największego piękna.

Tak bardzo chcemy zaistnieć i wymyślamy jakieś durne zastępstwa na pierwszą materię, na początek, na sens, a wszystko jest tak kurewsko najprostsze, ale nikt nie chce tego powiedzieć, bo bedzie mało awangardowy, inteligentny i super.

Miłość.
Splata te wszystkie powroty, nadaje im porządek, wyrównuje ostre kanty, nieporozumienia, obawy i lęki, wszystko wywabia.

Wraca się, bo się kocha.

 

zdjecie: via TheClassyIssue

Dodaj komentarz